Curling należy do zespołowych sportów precyzyjnych, podobnych do pétanque czy bocce. Jest rozgrywany na prostokątnej tafli lodu. W rywalizacji biorą udział dwie drużyny liczące po czterech zawodników. Do gry używa się kamieni, które są wypuszczane na lodzie w kierunku celu zwanego domem. Liczba przyznanych punktów zależy od liczby kamieni znajdujących się najbliżej środka domu. Poziom umiejętności, precyzja i złożoność wykonywanych zagrań oraz odpowiednia strategia sprawiają, że curling jest nazywany „szachami na lodzie”.
Curling powstał prawdopodobnie w późnym średniowieczu w Szkocji. Pierwsza odnaleziona wzmianka z opisem konkursu w puszczaniu kamieni po lodzie jest autorstwa pochodzącego z Renfrew Paisley’a Abbey. Dokument ten datowany jest na luty 1511. Namacalnymi świadectwami pradziejów curlingu są kamienie do gry znalezione w Dunblane w Szkocji pochodzące z 1511 i z 1551 roku. Pierwszy pisany – jeszcze w języku łacińskim – dowód zawodów curlingowych pochodzi z lutego 1540 roku. Rywalizowali mnisi John Sclater i Gavin Hamilton. Są to pierwsi znani z imienia curlerzy.
Samo słowo curling pojawiło się w zapisach z 1620 w szkockim Perth jako przedmowa i część poematu Henry’ego Adamsona. Sport ten już wtedy był znany jako „rycząca gra” (do dziś jest tak w Szkocji), a to z powodu dźwięku, jaki wydają kamienie szorujące po lodzie. Sama nazwa wywodzi się od szkockiego czasownika curr i oznacza nisko brzmiący gwar. Wyraz „curling”, wbrew pozorom, nie pochodzi od ruchu kamienia, którego tor „zakręca” (z ang. – „curl”).
We wczesnej historii curlingu jako kamieni używano wyłowionych z dna rzeki płaskich głazów, które czasem obrabiano. Z tego też powodu, w przeciwieństwie do curlingu czasów obecnych, rzucający miał niewielką kontrolę nad kamieniem i zwycięstwo zależało bardziej od szczęścia niż rzeczywistych umiejętności gracza.
Curling rozgrywany na świeżym powietrzu był niezmiernie popularny w Szkocji pomiędzy XVI a XIX wiekiem, jako że klimat zapewniał dobre warunki atmosferyczne każdej zimy. Pierwszy klub curlingowy – Loch Leven – powstał w tym kraju w 1668 roku. W tymże XVII stuleciu ustalono zasady gry w curling, choć sformalizowano je dopiero w połowie XIX wieku. Różne wersje zakładały na ogół inną ilość zawodników w drużynie. Punktem zwrotnym w rozwoju dyscypliny było utworzenie Grand Caledonian Curling Club w 1838 roku. W 1843 roku patronat nad tą organizacja objęła królowa Wiktoria, a nazwę zmieniono na Royal Caledonian Curling Club (RCCC). Dziś zrzesza on ponad 20 tysięcy aktywnych członków i pełni funkcję szkockiej federacji curlingu. Jego dziełem było ujednolicenie przepisów gry w curling. Stał się też zalążkiem współczesnej organizacji światowego curlingu. Do roku 1966 pełnił rolę światowej federacji curlingu.
Dzisiejszy curling cieszy się dużą popularnością przede wszystkim w Kanadzie (w tym kraju jest zarejestrowanych najwięcej – około 900 tys. – zawodników), dokąd przywędrował wraz ze szkockimi imigrantami. Królewski Klub Curlingowy w Montrealu (Montreal Curling Club), najstarszy działający nadal w Ameryce Północnej klub, powstał już w 1807. Natomiast pierwsze stowarzyszenie w Stanach Zjednoczonych rozpoczęło swoją działalność w 1832. Poza dokonaniem podboju kontynentu amerykańskiego, gra zdobyła liczne grono sympatyków w Szwajcarii i Szwecji, jeszcze przed końcem XIX wieku, również dzięki Szkotom.
W obecnych czasach curling jest rozgrywany w całej Europie, a ostatnio także w Japonii, Australii, Nowej Zelandii, a nawet w Chinach czy Korei. Niedawno powstała Federacja Brazylii, w niedalekiej przyszłości ma również zostać założona Meksykańska Federacja Curlingu.
Pierwsze w historii mistrzostwa odbyły się w Falkirk oraz Edynburgu w 1959 i są znane jako „Puchar Szkocji”. W rozgrywkach mogły brać udział wyłącznie drużyny męskie. Zwycięzcami tego turnieju była drużyna kanadyjska z Reginy, prowadzona przez Erniego Richardsona.
Curling stał się oficjalną dyscypliną zimowych igrzysk olimpijskich dopiero w 1998, w Nagano. 8 lutego 2006 Międzynarodowy Komitet Olimpijski podjął post factum decyzję, że konkurs curlingowy rozgrywany na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku (znanych również jako Semaine des Sports d’Hiver lub Międzynarodowy Tydzień Sportów Zimowych) był pełnoprawną dyscypliną olimpijską, a nie sportem pokazowym. Z tego też powodu zdobyte wówczas medale dopisano do klasyfikacji medalowych Wielkiej Brytanii i Irlandii (złoto), Szwecji (dwa srebrne) i Francji (brązowy).
Źródło: wikipedia oraz sopot.curling.pl
Curling na igrzyskach olimpijskich
Mistrzostwa świata w curlingu mężczyzn
Mistrzostwa świata w curlingu kobiet
Mistrzostwa Europy w curlingu
Zobacz też
